Diğer oteller pahalı olduğundan Türel’in başka seçeceği yoktur.
Kısa bir süre sonra kapısı çalınır. Türel – korkudan kapıyı açmadan – kim o, diye sorar. Mükemmel bir Türkçeyle, “ben Emilios Yorgos Eden’im, Burgazlı bir Rum’um”, diye yanıtlar kapının arkasındaki ses. Eden ile Türel’in arasındaki 30 yılı ve sınırları aşan dostluk böyle başlar.

Daha sonra yollar ayrılır. Göz doktoru olan Emilios Atina’ya, Cüneyt ise İstanbul’a, tiyatroya döner. Belli bir süre yazışsalar da birbirilerinin izlerini kaybederler. Türel, eşi ve meslektaşı Tilbe Saran’la birlikte yazlarını artık Burgazada’da geçirmektedirler. Ve Emilios, film çekimleri dolayısıyla, yetişkin olarak ilk kez memleketi olan Burgazada’ya gelir.

Burgazada İstanbul’un Prens Adaları’ndan biridir. 1960’lı yıllarda cereyan eden bir başka Kıbrıs krizi sırasında adada yaşayan Rumlar memleketlerini terk etmeye zorlanmışlardır. Adanın doktoru olan Emilios’un babası da görevini ve adayı terketmek zorunda kalmıştır.

Böylesi resim ırkçı uygulamalar artık tarihe karışmış sayılır. Burgazada rengarenk olmuştur. Onyedi farklı etnik ve dini toplumuyla dünyada eşine rastlanmaz bir ada haline gelmiştir. Hem Sefarad hem Aşkenaz Yahudiler, Süryaniler, Ermeniler, Keldaniler, Almanlar, İtalyanlar, Kürtler, Aleviler ve daha birçok toplum bir buçuk kilometrelik bir alanda bir arada yaşamakta, ya yazlarını beraber geçirmektedirler. Denize haç atma töreninde, yeterli katılımcı bulamayan Rum Ortodoks Hıristiyanlara Aleviler destek çıkmakta, azınlıklar, birbirilerinin aksanlarını taklit ederek espri yapmakta ve kostüm balolarında birbirilerine ait klişe kostümler giymektedirler.

Tilbe Saran, Cüneyt Türel ve Emilios Eden adanın gününü, geçmişini ve etnik mozaiğini anlatan bu yolculukta izleyiciye eşlik ederler. Duygusal ve esprili olan film bir eğlence sırasında, Emilios’un Atina uçağını kaçırmamak için bir anda kalkıp gitmesiyle sona erer. Acaba bütünü bunlar bir ütopya mıdır?